اهمیت دادن به نماز اول وقت
عصر امام رضا بود و آن حضرت در خراسان می زیست، به دستور مأمون علمای برجسته از فرقه های گوناگون در مجالس مناظره حاضر می شدند و امام رضا با آنها مناظره و بحث میکرد.
در یکی از مجالس «عمران» صابی که از بزرگان و دانشمندان بود در مجلس حاضر شد و درباره توحید و یگانگی خدا با امام رضا به بحث پرداخت هر سؤالی که مطرح می کرد، امام با استدلال محکم جواب او را داد بحث و مناظره به اوج خود رسیده بود و کاملاً داغ شده بود، در همین هنگام ظهر فرا رسید.
امام رضا هماندم به یاد نماز افتاد و به مأمون فرمود:
وقت نماز فرا رسید.
عمران صابی گفت ای آقای من دنباله بحث و بررسی و پاسخ به سؤال مرا قطع نکن بنشین بعد از پایان بحث برای نماز برو)، همانا دلم سوخت و فرو ریخت.
امام رضا (تحت تأثیر احساسات عمران صابی قرار نگرفت و نماز اول وقت را فدای بحث و بررسی نکرد و با کمال قاطعیت فرمود:
«تُصَلِّی و نَعُودُ»: «نماز را انجام می دهیم و باز می گردیم».
امام رضا با همراهان برخاستند و نماز را خواندند و پس از نماز به همان مجلس بازگشته و به بحث و بررسی ادامه دادند. (۱)(عيون اخبار الرضا ۱۷۲٫۱)
به این ترتیب امام رضاء عملاً امر به معروف کرد و در شرائط بحرانی نماز اول وقت را از یاد نبرد برخاست و پس از ادای نماز به مجلس بحث برگشت و به ما آموخت که حریم مقدسات را حرمت نهیم.