ضریح نگاه تو

من کیستم کبوتر بی آشیانه ات محتاج دستهای تو و آب و دانه ات

نامت بزرگ مثل بلندای کهکشان هشت آسمان نشسته به ایوان خانه ات

از کوچه باغ های نشابور رد شدی با کوله باری از غم غربت به شانه ات

دل در مدینه عاشق روی تو شد ولی از کوچه های توس گرفتم نشانه ات

تو استوار بودی و بشکوه مثل کوه اما دریغ از تب تند زمانه ات

دست من و ضریح نگاه غریب تو امشب گرفته باز هم این دل بهانه ات

حیدر منصوری