چشم مان کی به قدم های تو روشن می شد از نشابور از این خطه، اگر می رفتیم

در مسیر قدمت ضامن آهو، ماندیم به کجا بهتر از این راه، گذر می رفتیم

جاده گاهی که به روی دل ما سد می شد عشق می آمد و از کوه و کمر می رفتیم

روزهایی که سراپای خراسان می سوخت رو به درگاه تو با خون جگر می رفتیم

می سپردیم به دستان تو خود را مولا هر زمانی که به آغوش خطر می رفتیم

خواب دیدم دو سه شب پیش من و مرضیه باز رو به ایوان تو دلباخته تر می رفتیم

خدا بخش صفادل