در دوران زندگی ائمه، از زمان حضرت موسی‏بن‏جعفر - که خود زمان موسی‏بن‏جعفر هم جزو اين دوره است؛ با اين‏که درزندان محصور و محکوم بودند - و زمان حضرت رضا و حضرت جواد و حضرت هادی و حضرت عسکری، ارتباطات شيعه‏از هميشه گسترده‏تر بوده است. در هيچ زمانی ارتباط شيعه و گسترش تشکيلاتی شيعه در سرتاسر دنيای اسلام، مثل زمان‏حضرت جواد و حضرت هادی و حضرت عسکری نبوده است. وجود وکلا و نواب و همين داستان‏هايی که از حضرت هادی‏و حضرت عسکری نقل می‏کنند - که مثلاً کسی پول آورد و امام معين کردند چه کاری صورت بگيرد - نشان‏دهنده‏ی اين‏معناست. يعنی علی‏رغم محکوم بودن اين دو امام بزرگوار در سامرا، و قبل از آنها هم حضرت جواد به نحوی، و حضرت رضا)سلام‏اللَّه‏عليه( به نحوی، ارتباطات با مردم همين‏طور گسترش پيدا کرد. اين ارتباطات، قبل از زمان حضرت رضا هم بوده؛منتها آمدنِ حضرت به خراسان، تأثير خيلی زيادی در اين امر داشته است.